Geïnspireerd door de onvergetelijke colporteur Harry van Klingelen leek het mij na vijftien jaar op zichzelf wonen van mijn orgel een passend moment om mijn geesteskind te decoreren met een jubileumplaquette (zeg: ‘jubilömplakwette’).
De bouw van mijn orgel is uiteraard veel eerder al begonnen, rond de millenniumwisseling in Leusden, maar het jaartal 2006 vond ik nu eenmaal iets fotogenieker, en zoals dat gaat in en buiten de orgelcultuur, kun je bij elk jaar wel een heugelijke gebeurtenis verzinnen, waaraan je dan elk jaar een ‘jubilöm’ of lustrum kunt ophangen. Met een ‘jubilöm-cd’, een ‘jubilömconcert’ of zelfs een ‘jubilömtournee’, en als je de smaak echt goed te pakken hebt zelfs een jaarlijks terugkerende ‘afscheidstournee’.
Toevallig wilde ik mijn bewondering voor de orgelmaker Witte nog verder uitleven door voor mijn orgel behalve de registerknoppen ook een naamplaatje in diens stijl na te maken, en toen dat na wat vallen en opstaan uiteindelijk leek te lukken, bleken er inmiddels alweer vijftien jaren verstreken te zijn sinds mijn orgel een eigen bestaan in een kerk ging leiden. Het naamplaatje kreeg dus onmiddellijk de status van ‘jubilömplakwette’.
Had ik dat niet eerder kunnen doen? Ja, maar dat lukte niet zo vanwege wat technische uitdagingen. Dingen die men in de negentiende eeuw met een schijnbaar gemak wist te produceren, kunnen wij (of ik in ieder geval) in onze huidige tijd niet zomaar namaken, zo heb ik eens te meer door schade en schande ontdekt; echt porselein van precies de goede vorm en afmeting bleek niet goed te realiseren.
Uiteindelijk heb ik mij – niet verder vertellen – veel moeite getroost met een stukje multiplex, witte (ja, Witte…) autospuitlak en speciaal voor mij gedrukte wrijfletters, op een transfervelletje ter waarde van ruim honderd euro, dat voor nog eens ruim vijftig euro extra – lang leve de Brexit… – de oversteek over het Kanaal wilde maken. Het resultaat is en blijft tamelijk kwetsbaar, zoals dat misschien ook wel hoort met dingen waar je portemonnee van kreunt, maar ja, om te zien is het, al zeg ik het zelf, wel… een (naam)plaatje:
